"Now, explain it to me like I'm a four-year-old.”
Deze film eigenlijk vrij onverwachts aan geslingerd. Ik had wat andere films op het oog maar, na het zoeken door de ‘Netflix’ catalogus kwam deze film weer op mijn pad terecht. Het plot wist me nog niet zo gauw te interesseren dus ik liet de film vooral op mij afkomen, en het was een redelijke zit maar, voor mijn gevoel een tikkeltje te lang. Rechtbank drama's hebben mij in het verleden nooit echt geboeid, deze vaak lange en eentonige zit met een vooral saaie setting weet me nooit zoveel te boeien. Nu ik wat ouder ben geworden en mijn visie op veel verschillende dingen wellicht wat volwassener zijn (zo moet ik het helaas nu noemen), weten deze film steeds meer indruk op mij te maken, en zo ook deze film.
Want dit is niet persé een film wat eigenlijk alleen draait op een rechtbank drama, met een simpel script en wat makkelijk uitgewerkt. Dit is een erg sterke film, die eigenlijk op veel fronten goed aanslaat. Een film die duidelijk in de begin jaren negentig ook een statement moest maken, destijds (en ik was toen nog niet eens geboren) waar er veel sterkere homohaat is dan hedendaags, en je vooral een beeld wordt gebracht hoe erg deze mensen door de maatschappij worden afgestoten, en vooral als smerig worden bestempeld, zeker als je de “homoziekte” aids bij je droeg. Een film die duidelijk het publiek moest wakker schudden, en dat was niet alleen destijds (30 jaar terug), ook hedendaags is het een belangrijke film om mensen toch eens te laten zien dat homoseksuele mensen niet anders zijn dan “normale” mensen. De hedendaagse term voor een film als dit zou “woke” zijn, die ik hier al rondzag vliegen.
En normaal gesproken heb ik het nooit echt met dat soort films. Nou zijn de hedendaagse films met zo'n script ook wel heel extreem, hier is het vooral duidelijk. Wellicht ook wel indrukwekkend, en vooral stoer van acteurs als ‘Tom Hanks’, ‘Denzel Washington’ en de rest van de crew om een film te maken met dit onderwerp. Iets wat destijds toch nogal verwijten gekregen zou hebben. En ook cool dat ‘Bruce Springsteen’ hier toch wel de titelsong vertolkt met het prachtige nummer ‘Philadelphia’, wat immers mijn favoriete nummer is van deze waanzinige artiest.
Nu, hoe belangrijk hij ook was; het verhaal vond ik niet altijd even boeiend. Dat heeft veel aspecten. De film begon mooi, erg krachtig en had mij al gauw te pakken. Maar, ik kwam erachter dat de storytelling wat ‘Demme’ gebruikt nou niet bepaald mijn favoriet is. En dat komt omdat hij besluit telkens veel stappen in de tijd te zetten. Dagen, weken en maanden vliegen voorbij, en dan had ik als kijker toch wel het gevoel van opdringerigheid. Iets wat je juist niet wil creëren in een film als dit maar, wat wel gebeurt. Dit zorgt er voornamelijk voor dat de film wat chaotisch aanvoelt, keuzes die gemaakt worden zijn nogal random en ik vond het daardoor soms wat moeilijk te volgen. Ook midden in de film, na ruim een uur weet de film steeds minder te boeien, zakte het een beetje weg en verloor ik ook mijn concentratie.
De cast deed het immers wel erg sterk. Ik vond ‘Tom Hanks’ prima acteren, al vond ik dit nou niet direct zijn beste werk. Dat hij hiervoor een award heeft gewonnen is natuurlijk prachtig maar, voelt in mijn ogen nogal raar. Het lijkt me meer een winnaar voor het moraal, zeker omdat er een andere rol in de genomineerde stond die in mijn ogen had moeten winnen. Dit alles neemt overigens niet weg dat hij een prachtige rol heeft neergezet. En dat alles samen met een misschien nog wel beter spelende ‘Denzel Washington’. Die ook een prachtige rol neerzette.
En dat beslist toch wel over het feit dat deze film een eye-opener is, van een mooie klasse maar, waarvan ik misschien op veel fronten wat meer had gehoopt, dan wat ik had gekregen. Zeker omdat ik er nogal open-minded in ben gegaan gezien ik nou niet echt wist wat ik ervan moest en kon verwachten. Dit alles neemt niet weg dat de film een sterk staaltje cinematografie is, en voor de fans zeker een film om niet te missen. Sta open voor dingen, en kijk deze film.
